آغاز زندگی انسان

از بهشت که بیرون آمد، دارایی اش یک سیب بود.
 سیبی که به وسوسه آن را چیده بود. و مکافات این وسوسه هبوط بود. 
فرشته ها گفتند: تو بی بهشت می میری. زمین جای تو نیست. زمین همه ظلم است و فساد. 
انسان گفت: اما من به خود ظلم کرده ام. زمین تاوان ظلم من است.
اگر خدا چنین می خواهد، پس زمین از بهشت بهتر است. 
خدا فرمود: برو و بدان جاده ای که تو را دوباره به بهشت می رساند از زمین می گذرد، زمینی آکنده از شر و خیر، آکنده از حق و از باطل، از خطا و صواب، و اگر خیر و حق و صواب پیروز شد تو باز خواهی گشت وگرنه... 
و فرشته ها همه گریستند.
 اما انسان نرفت.
 انسان نمی توانست برود.
 انسان بر درگاه بهشت وامانده بود.
می ترسید و مردد بود و آن وقت خدا چیزی به انسان داد. چیزی که هستی را مبهوت کرد و کائنات را به غبطه واداشت. 
انسان دست هایش را گشود و خدا به او اختیار داد. 
خدا فرمود: حال انتخاب کن. زیرا که تو برای انتخاب کردن آفریده شدی. برو و بهترین را برگزین که بهشت، پاداشِ به گزیدن توست.
 عقل و دل هزاران پیامبر نیز با تو خواهند آمد، تا تو بهترین را برگزینی. و آنگاه انسان زمین را انتخاب کرد. رنج و نبرد و صبوری را.
و این آغاز زندگی انسان بود.