آخرین پست سال 89

خدانگهدار سال 89

این آخرین پست من در سال 89 است

برای همه ی شما دوستان خوبم  بهترینها رو آرزو میکنم

سال 89 سال زیاد خوبی برای من نبود امیدوارم که سال جدید بهتر از امسال باشه

به امید روزهای خوب

یا حق

تا بهار دلنشین

تابهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو برسرم سایه فکن
چون نسیم نوبهار بر آشیانم کن گذر
تا که گل باران شود کلبه ویران من
تا بهار زندگی آمد بیا آرام جان
تا نسیم از سوی گل آمد بیا دامن کشان
چون سپندم بر سرآتش نشان بنشین دمی
چون سرشکم در کنار بنشین نشان سوز نهان
باز آ ببین در حیرتم
بشکن سکوت خلوتم
چون لاله تنها ببین
بر چهره داغ حسرتم
ای روی تو آیینه ام
عشقت غم دیرینه ام
باز آ چو گل در این بهار
سر را بنه بر سینه ام

دانلود این ترانه ی بسیار زیبا و خاطره انگیز با صدای استاد بنان

Download

چقدر زود گذشت

خدایا باورم نمیشه !!! 

چقدر زود گذشت  

دهه ی ۸۰ هم گذشت وارد دهه جدید شدیم  

باورم نمیشه ۱۰ سال بزرگتر ، شاید هم پیرتر شدم 

دوستت دارم .. دوستم باش

چیزهای کوچک،
مثل دوستی که همیشه موقع دست دادن خداحافظی، آن لحظه ی قبل از رها کردن دست، با نوک انگشتهاش به دست هایت یک فشار کوچک می دهد… چیزی شبیه یک بوسه مثلا.
راننده تاکسی ای که حتی اگر در ماشینش را محکم ببندی بلند می گوید: روز خوبی داشته باشی دخترم.
آدم هایی که توی اتوبوس وقتی تصادفی چشم در چشمشان می شوی، دستپاچه رو برنمی گردانند، لبخند می زنند و هنوز نگاهت می کنند.
آدم هایی که حواسشان به بچه های خسته ی توی مترو هست، بهشان جا می دهند، گاهی بغلشان می کنند.
آن هایی که هر دستی جلویشان دراز شد به تراکت دادن، دست را رد نمی کنند. هر چه باشد با لبخند می گیرند و یادشان نمی رود همیشه چند متر جلوتر سطلی هست، سطل هم نبود کاغذ را می شود تا کرد و گذاشت توی کیف.
دوست هایی که بدون مناسبت کادو می خرند، مثلا می گویند این شال پشت ویترین انگار مال تو بود. یا گاهی دفتریادداشتی، نشان کتابی، پیکسلی.
آدم هایی که از سر چهارراه نرگس نوبرانه می خرند و با گل می روند خانه.
آدم های اس ام اس های آخر شب، که یادشان نمی رود گاهی قبل از خواب، به دوستانشان یادآوری کنند که چه عزیزند، آدم های اس ام اس های پرمهر بی بهانه، حتی اگر با آن ها بدخلقی و بی حوصلگی کرده باشی.
آدم هایی که هر چند وقت یک بار ای میل پرمحبتی می زنند که مثلا تو را می خوانم و بعد هر یادداشت غمگین خط هایی می نویسند که یعنی هستند کسانی که غم هیچ کس را تاب نمی آوردند.
آدم هایی که حواسشان به گربه ها هست، به پرنده ها هست.
آدم هایی که اگر توی کلاس تازه وارد باشی، زود صندلی کنارشان را به لبخند تعارف می کنند که غریبگی نکنی.
آدم هایی که خنده را از دنیا دریغ نمی کنند، توی پیاده رو بستنی چوبی لیس می زنند و روی جدول لی لی می کنند.
همین آدم ها، چیزهای کوچکی هستند که دنیا را جای بهتری می کنند برای زندگی کردن… 

سرطان عشق

تنها با خودم

داشتم آلونک قلبم را به یمن قدوم پر از مهرت می آراستم

که آمدی

آی آسمانها و زمین

فرشته ها و آدم ها

خورشید وستارگان

دریابید حال دلم را

دارم بوی عاشقی میشنوم

دارم به درد عشق ...میخورم؟!

درها را بگشایید تا بینا هستم ببینم آنچه نخواهم دید

بشنوم آنچه نخواهم شنید

من بوی سرطان می شنوم

آری آمدی

خوش آمدی به کلبه دلم

سرطان عشق