هم قفس...!

چه غریبی دل من تو این شبای بی کسی
چقدر تنها شدی باز میبینم که بی کسی
یادت گفتم نشوعاشق تواین دورو زمون
آخرش زخمی شدی ای بی زبون
گناهت سادگی بود جرم تو دلدادگی بود
حکم توتنها شدن تو اوج این عاشقی بود
میدونم سخته ولی گریه نکن زجه نزن
ساکت بمون کنج قفس بیهوده هی پرپرنزن
هم قفس رفته دیگه بی تو خوشه
بیخیال چه میدونه اینجا یکی باز ناخوشه
یه روزی میکنه یادت که دیگه خیلی دیره
جون تو رفته ز تن خاکسترت به باد میره

"محمد فراست"